Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα στο δάσος ζούσε ένα λιοντάρι, περήφανο και δυνατό. Κάθε φορά που έβγαινε από τη σπηλιά του και βρυχόταν, όλα τα ζώα του δάσους, σαν άκουγαν το δυνατό μουγκρητό του, φοβούνταν και έφευγαν μακριά. Το λιοντάρι ήταν ο βασιλιάς των ζώων του δάσους και μπροστά στη δύναμη του όλα τα ζώα, μικρά και μεγάλα, υποχωρούσαν. Η πονηρή αλεπού, ο γρήγορος λαγός, το ελάφι με τα δυνατά του κέρατα, η αεικίνητη λεοπάρδαλη, ο τεράστιος ελέφαντας, ο δυνατός ρινόκερος, ακόμα και η άγρια αρκούδα, όλα τα ζώα τρόμαζαν όταν άκουγαν το δυνατό βρυχηθμό του λιονταριού και αντίκριζαν τα πελώρια και κοφτερά δόντια του. Όποιο ζώο είχε τολμήσει να τα βάλει με το λιοντάρι, είχε φύγει νικημένο.
Μια μέρα, το λιοντάρι κοιμόταν ήσυχο στη σπηλιά του. Είχε φάει αποβραδίς μια ολόκληρη κατσίκα και είχε βυθιστεί στον ύπνο για να χωνέψει. Εκεί που απολάμβανε τον ύπνο του, ένιωσε κάτι να γαργαλάει την ουρά του. Το λιοντάρι άνοιξε τα μάτια του αγριεμένο και με μια κίνηση, γράπωσε με τα νύχια του τον εισβολέα που είχε χαλάσει την ησυχία του. Και τι να δει; Ένα μικρό γκρι ποντικάκι! Το λιοντάρι δεν πίστευε στα μάτια του.
– «Ποιος είσαι εσύ μικρέ και ανόητε ποντικέ που τολμάς να μπαίνεις στη σπηλιά μου και να με ξυπνάς; Εμένα, το παντοδύναμο λιοντάρι, τον βασιλιά των ζώων;» φώναξε το λιοντάρι, έτοιμο να κάνει μια μπουκιά το μικρό ποντικάκι.
– «Μη με φας βασιλιά μου», τον ικέτεψε τρομαγμένο το ποντικάκι. «Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω. Έψαχνα μόνο κάτι να φάω γιατί είμαι πεινασμένο. Μη μου κάνεις κακό, κι εγώ, κάποια μέρα, θα σου ανταποδώσω αυτή τη χάρη».
Το λιοντάρι γέλασε ειρωνικά. Τι θα μπορούσε να κάνει αυτό το μικρό και ασήμαντο ποντικάκι για το παντοδύναμο λιοντάρι, τον κυρίαρχο του δάσους… Το άφησε όμως να φύγει χωρίς να το πειράξει, λέγοντας του:
– «Θα σε αφήσω να φύγεις μικρό ποντικάκι, παρόλο που εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να κάνεις κάτι για μένα».
Μία μέρα, το λιοντάρι, εκεί που τριγυρνούσε πεινασμένο στο δάσος ψάχνοντας για τροφή, άκουσε ένα κατσίκι να βελάζει. Τρέχει βιαστικά προς το μέρος του και καθώς πηδάει για να το αρπάξει με τα κοφτερά του νύχια, πέφτει μέσα σε ένα λάκκο που ήταν σκεπασμένος με φύλλα. Πίσω από τα δέντρα ξεπρόβαλλαν κυνηγοί, που είχαν σκάψει το λάκκο για να το παγιδέψουν, έπιασαν το λιοντάρι και το έδεσαν με χοντρά σχοινιά για να μην μπορεί να κουνηθεί.
Οι κυνηγοί έφυγαν για να πάνε στο χωριό να φέρουν βοήθεια για να κουβαλήσουν το λιοντάρι, που ήταν πολύ μεγάλο και βαρύ. Το λιοντάρι έμεινε εκεί, μόνο και αβοήθητο, χωρίς να μπορεί να κουνήσει ούτε τα πόδια ούτε τον κορμό του, που ήταν δεμένα σφιχτά.
Μετά από λίγη ώρα, έτυχε να περνάει από εκεί το μικρό ποντίκι και άκουσε τα βογκητά του λιονταριού. Πλησίασε κοντά του, είδε το λιοντάρι παγιδευμένο στα σχοινιά και τότε του είπε:
– «Κάποτε μου χάρισες τη ζωή μου. Τώρα θα σου ξεπληρώσω την καλοσύνη σου και θα σε ελευθερώσω».
– «Εσύ θα με ελευθερώσεις; Πώς είναι δυνατόν;» ρώτησε το λιοντάρι.
– «Τώρα θα δεις», του απάντησε ο μικρός ποντικός και βάλθηκε μονομιάς να ροκανίζει τα χοντρά σχοινιά με τα κοφτερά του δόντια.
Το ποντίκι ροκάνιζε ακούραστα, χωρίς να σταματά λεπτό, και μετά από μερικές ώρες σκληρής δουλειάς, κατάφερε να κόψει τα σχοινιά που έδεναν τα πόδια του λιονταριού και να το ελευθερώσει. Το λιοντάρι δεν πίστευε στα μάτια του!
– «Σε ευχαριστώ πολύ», του ψέλλισε συγκινημένο. Το ποντίκι του αποκρίθηκε με ταπεινότητα:
– «Σου είχα υποσχεθεί πως θα σου ανταποδώσω την καλοσύνη που μου έδειξες και κράτησα την υπόσχεσή μου. Τότε γέλασες μαζί μου, γιατί δεν πίστευες πως εγώ, ένα μικρό και ασήμαντο ποντίκι, θα μπορούσα ποτέ να βοηθήσω εσένα, τον βασιλιά των ζώων. Πρέπει να ξέρεις όμως, πως και οι πιο αδύναμοι μπορούν κάποτε να βοηθήσουν αυτούς που είναι δυνατότεροί τους. Και εγώ δεν ξέχασα ποτέ αυτό που έκανες για μένα».
Από τότε, οι δυο τους έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Διδάγματα του μύθου
Δεν πρέπει να υποτιμούμε ποτέ τις ικανότητες ή την χρησιμότητα κάποιου, γιατί όλοι έχουν ικανότητες και όλοι οι άνθρωποι είναι χρήσιμοι μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και ο πιο μικρός και αδύναμος, όπως ήταν το ποντικάκι, σε σχέση με το παντοδύναμο λιοντάρι, έχει την χρησιμότητα του και μπορεί να βρεθεί σε θέση να βοηθήσει τον δυνατό. Το ποντικάκι με τα κοφτερά του δόντια μπόρεσε να ροκανίσει τα σχοινιά και να ελευθερώσει το λιοντάρι. Επομένως, όταν είμαστε εμείς οι «δυνατοί» δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούμε κανέναν, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία και ικανότητες, και όπου μπορούμε, πρέπει να βοηθάμε αυτούς που είναι πιο αδύναμοι από εμάς.
Επίσης, η «δύναμη» ή η «αδυναμία» είναι έννοιες σχετικές και ιδιότητες που αλλάζουν εύκολα, όπως πολλά πράγματα στη ζωή. Ο δυνατός, μπορεί να γίνει αδύναμος και να χρειάζεται βοήθεια και το αντίστροφο, ο αδύναμος να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση και να έχει εκείνος την «δύναμη» να λύσει ένα πρόβλημα ή να βοηθήσει άλλους. Στη ζωή υπάρχουν φορές που είμαστε εμείς οι δυνατοί και μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους και άλλες φορές που είμαστε εμείς οι αδύναμοι και χρειαζόμαστε την βοήθεια των άλλων, ακριβώς όπως έγινε με το λιοντάρι.
Όταν κάνουμε καλές πράξεις, με τον καιρό η καλοσύνη μας ανταμείβεται.
Όταν κάνουμε κάτι καλό, κάποια μέρα θα «γυρίσει πίσω» σε εμάς. Για αυτό, όταν μπορούμε, πρέπει να βοηθάμε τους άλλους και να δείχνουμε καλοσύνη, χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Γιατί μια μέρα, θα θελήσουμε κι εμείς κάποιος να δείξει καλοσύνη και σε εμάς, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτόν. Το λιοντάρι, λυπήθηκε το μικρό ποντικάκι και το άφησε να ζήσει, χωρίς να περιμένει καμία ανταπόδοση γιατί, έτσι κι αλλιώς, πίστευε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε ένα μικρό ποντικάκι να κάνει κάτι για αυτό. Όπως λέει και η λαϊκή παροιμία, «Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό».
Όταν κάποιος μας ευεργετεί, δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.
Όταν κάποιος μας δείχνει καλοσύνη και μας βοηθάει, δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε. Πολλές φορές οι άνθρωποι «ξεχνούν» αυτούς που τους βοήθησαν όταν είχαν ανάγκη και γυρνούν την πλάτη τους σε αυτόν που τους ευεργέτησε. Στην ιστορία μας, το ποντικάκι δεν ξέχασε ποτέ την καλοσύνη που του έδειξε το λιοντάρι, που το άφησε να φύγει όταν θα μπορούσε να το είχε κάνει μια μπουκιά, και στη δύσκολη στιγμή, όταν το λιοντάρι βρέθηκε ανήμπορο και παγιδευμένο, έμεινε κοντά του και έβαλε όλες του τις δυνάμεις για να το ελευθερώσει, ροκανίζοντας ώρες πολλές τα σχοινιά. Η αχαριστία είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα του ανθρώπου.